Mantelzorger Jan Wildeboer
Renée voelde zich direct thuis in het Hospice
“Het aardige was, toen ze daar binnen werd gebracht, het was helemaal in een keer goed.” Jan Wildeboer vertelt hoe hij zijn vrouw Renée eind juni 2014 naar het Hospice bracht. “Ze voelde zich direct thuis. Maar dat wist ik van tevoren, dat is gewoon het gevoel dat ik daar had.
In het begin zat ze in een rolstoel en at ze in de huiskamer, maar dat ging al snel niet meer. Ze trok zich terug, zo zit ze in elkaar. In het hospice kreeg ze die ruimte, daar lopen ze niet om je heen te truttelen als je dat niet wilt. Jij bent de baas. Maar als er iets is, is er altijd iemand, in no time.
Ik kwam daar zes weken lang elke dag; het wordt een onderdeel van je leven. In de huiskamer sprak ik met andere mensen en met vrijwilligers. Die waren er ook voor mij. Dat deed me goed.
We waren een jaar daarvoor in het hospice gaan kijken op aanraden van de huisarts. We kregen een prettige indruk, een mooie locatie, fijne mensen. En je kon er roken. Dat wilde ze. Maar het stond ver van me af, het ging nog goed, Renée was een sterke vrouw. Ze vocht al sinds 2008 met kanker in haar longen, later haar hersenen. Twee weken na een hersenoperatie was ze dan alweer aan het werk.
In 2013 besloot ze met de behandelingen te stoppen; de kans dat chemo nog iets zou doen was heel klein. Ik ging ervan uit dat ik thuis voor haar zou zorgen. Maar op een maandag in juni 2014 kwam ik thuis van mijn werk en, na een jaar zorgen en gebroken nachten, was ik opeens helemaal op. Renée lag in de woonkamer en kon zichzelf niet eens meer omdraaien.
Toch had ik er nog geen zicht op dat ze in de terminale fase zat. De huisarts kwam ermee. Eind juni 2014 ging ze naar het Hospice. Begin augustus overleed ze op 61-jarige leeftijd.”
Foto boven: Jan Wildeboer
Foto links: "Dit is een foto van Renée in Zweden, ons tweede vaderland. Ze staat voor een paardje, symbool van Zweden, dat we hebben afgebeeld op haar afscheidskaart. Dat voelde goed."
